Историческая притча

Говорят, что в тот день, когда Александр стал повелителем мира, он закрылся в комнате и плакал.

Его военачальники были обеспокоены. Что случилось? Они никогда не видели, чтобы он плакал. Не таким он был человеком. Они были с ним в разных ситуациях: когда жизнь подвергалась большой опасности, когда смерть была очень близка, но никто не замечал на его лице следов отчаянья и безнадёжности. Он был примером мужества. Что же теперь случилось с ним, теперь, когда он победил, когда мир завоёван?

Они постучали, вошли и спросили:

— Что случилось, почему ты плачешь?

Он ответил:

— Теперь, когда я победил, я понял, что проиграл. Сейчас я нахожусь в том же месте, где и был, когда затеял это бессмысленное завоевание мира. Это стало ясно мне только теперь, потому что раньше я был в пути, у меня была цель. Сейчас мне некуда двигаться, некого завоёвывать. Я чувствую внутри себя страшную пустоту. Я проиграл.

Александр умер в возрасте тридцати трёх лет. Когда его несли к месту погребения, его руки свободно болтались по сторонам носилок. Таково было его завещание: он хотел, чтобы все видели, что он уходит с пустыми руками.

Աշխարհի գրավումը

Պատմական առակ

Ասում են այն օրը, երբ Ալեքսանդրը դարձավ աշխարհի տիրակալը, նա փակվեց սենյակում և սկսեց լաց լինել։ Նրա զորավարները անհանգստացած էին։ Ի՞նչ էր պատահել։ Նրանք երբեք չէին տեսել, որ նա լաց լինի։ Նա այդպիսի մարդ չէր։ Նրանք իր հետ տարբեր իրավիճակներում են եղել, երբ կյանքը մեծ վտանգի մեջ էր,երբ մահը շատ մոտ էր, բայց որ ոք չէր նկատում հուսահատություն նրա դեմքին։ Նա արիության խորհրդանիշն էր։ Ի՞նչ էր հիմա պատահել նրան, երբ նա հաղթեց և աշխարհը գրավեց։

Նրանք թակեցին, մտան ներս և հարցրեցին.
– Ի՞նչ է պատահել ինչո՞ւ ես լաց լինում։

Նա պատասխանեց.
– Հիմա երբ ես հաղթեցի, ես հասկացա, որ ես պարտվել եմ։ Հիմա ես նույն տեղում եմ, որտեղ կայի, երբ սկսեցի աշխարհի այս անիմաստ նվաճումը։ Ինձ համար պարզ դարձավ միայն հիմա, քանի որ մինչ ճանապարհի վրա էի, ես նպատակ ունեի. Հիմա շարժվելու տեղ չունեմ, նվաճելու տեղ չունեմ։ Ներսումս սարսափելի դատարկություն եմ զգում։ Պարտվեցի։

Ալեքսանդրը մահացել է երեսուներեք տարեկանում։ Երբ նրան տեղափոխում էին թաղման վայր, նրա ձեռքերը ազատորեն կախված էին պատգարակի կողքերից: Սա նրա կտակն էր՝ նա ուզում էր, որ բոլորը տեսնեն, որ նա դատարկաձեռն է հեռանում։